10 YIL SONRA...
Sundays at Tiffany’s
Geçmiş yıllarda arşiv belgelerini incelemekte katkı olur düşüncesiyle Fransızca öğrenmeye gittiğim kurumdan e-posta göndermişler. Üyesi olduğum felsefe e-posta grubu üzerinden de kişisel gelişim, liderlik, saygınlık vs 2025 vizyonuna dair paylaşımlar iletilmiş. Aşka inanıyorum, cesaretle iyi ve ahlaklı gençlerin varlığına sevinç duyan yetişkinler görmeyi diliyorum. Çağımız travmatik kodlar, travmatik çizgifilmler, travmatik entrika olaylı romanlar, travmatik filmler, travmatik sapkınlıkların bitmediği tüm olumsuzluklar ebeveynlerin özgürlük nedir algısını bilmeye, öğrenmeye uyum sağlamadan çarpık ilerlemeye ciddiyeti terk edip yanlışları meşrulaştıran abzürt sabırsızlıklarla doldu. Eşya değil ki insanlık eskimez. Nefsani hapsedilmişlikler nefslerden arınmayınca korkaklık, maske altına gizlenenlerin şiddet gösterdiği kavram dışı tanımsızlıklar yaygınlaştı. Herkes gitmekten bahsediyor. Kimse sevmeyi bilmiyor. Üzüyor. İyi insanlarla kötülüklere karşı koyabilme tavrı suç unsuru gibi manüple ediliyor. Bahaneler hazır. Kaçmak basit, aleni, çabuk.
Geçmiş yıllardan bir gün anlatacağım. Konuya Fransız kalmayın. Bayan bir arkadaşımın 4.Levent, Maslak’ta bir markette çalıştığı günlerde iş görüşmesine diye çıkmıştım evden. Ama rastladığım depo katı, ürün sevkinin yapıldığı zemin katta bir alan. Aracı olabileceğini düşündüğüm Ülker markası reyona ürün dizimi işleriyle maaşlı çalışan bir bayan arkadaşımdı. Yani Ümit Burnu diye hitap edebileceğimiz İstanbul’un öteki diyarı Maslak’ta tam bir hayal kırıklığı. Bayan arkadaşım, benim onları tanıştırdığım radyo tv eğitimlerinden bir ateist bey arkadaşımdan hoşlanmıştı. Aralarında imkansız bir aşk olacağını biliyordu. Çünkü bey arkadaş ateist olduğunu söylüyordu. Neyse. Market reyonuna ürün dizmek bana göre değil. Müzik grublarından dinlemesi moda olan Şişko Dünya gibi mp3ler paylaşırdı. Bayan arkadaşım yemek ısmarladı, Ramiz’de köfte ekmek yedik. Ülker yıldızı astro haritamda o günün ilginçliği hakkında ne düşünüyordu? O gün, üzerimde Sezen Aksu’nun Kars’ta klip çekimleri tamamlanan, Eskidendi şarkısında yorumlarken giydiği kırmızı paltoya özenerek aldığım benzer kırmızı başlıklı kız paltosu vardı. Blue jean koyu kot pantolonum, açık kahverengi uzun çizmelerim, saçımı jel kullanarak fön ile taramıştım. Babaannemin ördüğü bej atkı bere takımımı giyinmiştim. Elimde 2012’de Harbiye’de katıldığım yurtdışı eğitim fuarından hediye edilen ahşaplı turuncu şemsiyem vardı.
Bayan arkadaşım ösym tercih kitapçığında bir puanla başka üniversiteye yerleşememişti. Aynı üniversitede tanışmıştık. İftar günü bir gün Davutoğlu’nun meydan ziyaretinde peşinden fotoğraf çekmeye koştulardı. Sınav günleri toplanırdık. Hayata bakış açısında tuhaflıklara şahit oldum maalesef. Bana o gün buluştuğumuzda bir hanım arkadaşının beş yıllık sürece yayılan partner ilişkisinde, her sene kavga edip ayrılıp barışan o arkadaşlarının birbirinden vazgeçemediğinden evlendiklerini anlatmıştı. Mazhar Alanson ile ilgili konuşmuştum. Bu bayan arkadaşım vesilesiyle Metellica Unforgiven II şarkısını farketmiştim. Erzincanlıydı. Ailesi gelenekçi ve moderndi. Formasyon kazandı daha sonrasında, hırslıydı. Geçimsizdi, diş tellerinden rahatsızlık duyan özgüven özdeğeri olmayan biriydi. Diyarbakır’a gitmişti. Uçakta tanışarak konuştuğu flörtü tarafından terkedildi. Samimi değildi. Neyse. Karlı, buzlu, soğuk o gün yemek yedik ve ayrıldık.
Eve döneceğim tabiki, yol istikametinde taşıta yürürken duraksadım. Daha önce hiç rastlamadığım, hiç muhabbet etmedim, tanımıyorum, konuşmadık, Japon animelerine benzeyen gözleri görünüyordu bunun haricinde kimliği belirsiz yüzünde çelik kuvvet maskı olan Batman kıyafetli, selvi boylu bir genç belirdi yanımda. O sene yaşım yirmibeş falandı, nereden çıktı anlamadım. Sol kolumdan tuttu aniden, konuşmadı. Yürüyemedim diye yardım ederek, rüya misali kayboldu. Arkasından bir süre baktım. Farklıydı. Yardımsever genç korumacı duygularıyla anlık belirdi. Yabancılık hissetmedim. Tanıyormuş gibi davrandı. Filmlerde aniden karşılaşılan romantik tesadüflere benziyordu. The Godfather sahnesini de hatırlatıyordu. O davranışta korumacı gizli bir mesaj vardı. Parmak uçları mesajlıdır, karşı tarafa sessizce dialog kurarsınız ve rahatsızlık duymadım. Zaten hiçkimseye sol kolum tutulsun gibi yılışıklığa müsaade etmeyeceğimi herkes biliyor. Böyle davranan yaşıtım çağdaşım olan genç kim bilmiyorum. Yıllar geçti, pandemi atlatıldı. ‘’ hep seni sordum gece yarılarında.’’ SEZAİ KARAKOÇ
Esrarengiz zaman bizi pandemiden sonraki resmi bir programda tekrar yan yana getirdi. Bu sefer yüzünün aydınlığından şaşırdım. Gözlerinden tanıdım. Hatırladım bana karlı,buzlu, soğuk gün yürüyebileyim diye yardım eden o genç beydi. Muhtemel yaşlarımız çağdaş sayılabilir. Ne bileyim parfümü, temiz pak traşlı yüzü, ciddi şekilde meşgul olduğu uğraşısıyla tekrar çevremde göründü. Eli, yüzü düzgün. Sanırım o da benim gibi muhabir, davetiye ile yetkili biçimde katılmış programa. 4.Levent, Maslak’ta tesadüfen bana görünmesi ardından ben de eğitimlerime devam ediyordum. Bir garip sükut, siyah inciler, ayyıldızlı semâ çağrışımıyla,sezgisel hislerimden eminim okul öncesi yuvada tanıştığım 90'larda bizim mahalleden sınıf arkadaşımı hatırlattı.
Yuvaya gitmek istemiyordum. Evden sokağa sabahın karanlığında çıkmayı istemedim. Servis aracında zorlanarak gidiyordum. Hobiler edindiğim, halıfleks kaplı sıcak bina, küçük masa etrafında sandalyeler, grafon kağıtları, kedi merdiveni, fimo hamurları, saçım uzundu bukle bukleydi altıncı yaşımdayken. Koyu lacivert eşofman takımı giyerdik. Sarı, kırmızı renk nüansları fermuarlı bluzumuz ve beyaz t-shört. Grili pembeli spor ayakkabım. Yuvaya Tomurcuklar sınıfında başlamıştık. Adını da hatırlıyorum ama şimdi buraya yazmayacağım insanlar sahte, bu yazıyı okuyarak karşıma ‘ben senin çocukluk aşkınım yuvada tanışmıştık hatırladın mı beni?’ diyerek saçmalayabilir. Nihayetinde özyaşam hayatlarından esinlenerek hikayelere yansıyan filmler de var. Eğlenirdik, koşuşurduk sınıfta ben aniden sol kolunu çevirdim. Canı acıdı, bağrıştı. Kötü bir şakaydı. Neden sol kolunu acıttığımın farkında değildim. Altı yaşındaydım. Ne hissettiğimi bilmiyordum. Üzüldüm.
Bilinçaltımda kodlanışı yanlıştı belki de aşk hislerimin. Annesi okuldan aldı kayıtını, o başka okulda devam etti. Bahçede annemle onun annesi son kez konuştular. Biz de yanlarındaydık. Yüzünü hatırlıyorum. Başlayacağı yeni okul kıyafetinin yün süveter rengini, kırmızı bağcıklı armasını. O duruşu,benden boyca biraz uzun parıltılı siyah büsbüyük anime gözlerini hatırlıyorum. Seni hiç unutmadım. Ben ve diğer arkadaşlar 1.sınıfa aynı okulda okumaya devâm ettik. Okul yıkıldı, tekrar inşa edildi seneler sonra ziyarete uğramıştım. Yuva bizim dönem okula başladığımız aslı gibi tasarlanmış. Psikoloji terapilerine katıldım. Sorguladım, neden o yaşımda bu hareketle onun sol kolunu incittim? Davranışımı çözümlemeye gayret ettim. Meğerse, bilincim farkında olmadan bu hareketle beni hiç unutmamasını istediğimden dolayı ancak sevgi eylemi yanlış kodlandığındanmış. O son hatıra Charlie Chaplin filmlerine de benziyor. Hep uysal, efendi bir çocuktu. Altı yaşımdayken kulağım iltihap atlattı, o yaz doktorda ameliyata gittim. Aramızdaki sessiz iletişim o kadar duygusaldı ki yıllar sonra mahallede engelli vatandaşlara da rastladığım sebebiyle işitme engelliler kursunda bu alfabeyi de öğrendim. Çocukluğumuzda bizim dönemimizin doktor muayahanesi hala duruyor kentsel dönüşümden yıkılmadı ama okulun karşısındaki pastahane imalathanesi ve adı değişti. İlkokulun yan taraftaki kırtasiye bilgisayar tamircisi oldu. Bakkal da duruyor, taşınmadılar. Yani beş duyumu da psikolojik tetikleyen biçimde hayatıma dokundu, kalıcılık sağladı. Karlı günde kardan adam heykelciğini bu sebeple güvenerek inşa ederiz. Zor koşulda yanımda değilsen, ne zaman var olacaksın? 5N 1K şifresini bilirsiniz.
Maslak’ta arkadaşımla buluştuğumuz gün sonrasında eve dönerken Batman kıyafeti gibi tanımlanabilir simsiyah giyinmiş, kolumdan tutarak destek çıkan aniden yanımda beliren sonrasında da yeniden tesadüfen maskesiz haliyle de karşılaştığım gencin fecre kadar yürüyen hayal gibi varlığı, bana altıncı yaşımı hatırlattı. Çocukluğuma döndüm. Mahalledeki ilkokuluma gittim. Okul öncesi yuvada okurken her sabah çokokremli sıcak poğaça ile kahvaltı ederdik. Öğretmenimizin masasına büyük yuvarlak bir tepside bırakılırdı. Anaokulu öğretmenimizin branş müzik alanıydı. İlk şiirimi babama yazmıştım. Yıl sonu müsameresinde de şiir okumuştum. Parfümün çağrışımı altıncı yaşımı hatırlatan nedeni, babam da traşını yaptıktan sonra aynı kokuyu temiz pak kullanırdı. Tesadüf benzerlikler. Yuvanın faaliyetlerine katıldım sene sonunda Ayten Alpman’dan Memleketim şarkısı yayınlandı. Siyah puf eteğim, rugan ayakkabım, beyaz bluzum, kuaförde balerin topuzu yaptırmıştım. Öğretmenlerimiz tiyatro sahnesindeki toplu selamımız sırasında benim elime Mustafa Kemal Atatürk’ün okul sınıflarında çerçeveyle bulundurulan fotoğrafını tutmam için uzattılar. Diğer arkadaşlar da büyüdüğünde tercih edecekleri meslek elbiseleriyle selam duruşunda bulunarak o seneki eğitim öğretime veda edildi. #90LAR
